کار یکی از اساسی‌ترین نیازهای زندگی مدرن است. هنگام مهاجرت برای تمامی افرادی که سال‌ها عمر و توان خود را در یک حرفه مشخص صرف کرده‌اند، به دست آوردن شغل مناسب، هماهنگ با شرایط قبلی‌شان تبدیل به یک دغدغه بسیار جدی می‌شود و زندگی مهاجران متخصص را به شدت تحت تاثیر قرار می‌دهد.

یکی از نخستین اقدام‌هایی که مهاجران برای به دست آوردن شغل در کانادا انجام می‌دهند، رجوع به جامعه مهاجر خود است، که البته بسیار منطقی به نظر می‌رسد. چون همه افراد تصور می‌کنند از هم‌وطنان خود، که سابقه کار و فعالیت بیشتری در جامعه میزبان دارند، می‌توانند درخواست کمک و حمایت داشته باشند. یکی از این حمایت‌ها کمک برای یافتن شغل مناسب است که متاسفانه از سوی جامعه ایرانی برای کمک به تازه ‌واردان صورت نمی‌گیرد.

در حال حاضر، برای جامعه ایرانی که بیش از ۳ دهه سابقه سکونت در شهرهای بزرگ کانادا را دارد، یکی از اصلی‌ترین نیازها ایجاد صنف‌های شغلی است. این صنف‌ها که باید به صورت موسسه‌های مردم نهاد یا همان NGOها فعالیت کنند، می‌توانند با جمع‌آوری داده‌ها از شغل افراد یا ایجاد بانک اطلاعاتی برخوردار از رزومه افراد، آنها را به کارفرمایانی با شغل مرتبط معرفی کند.

البته گاه پیش می‌آید که کارفرمایی برای شغل مورد درخواست فرد وجود ندارد. در این صورت صنف‌ها می‌توانند با به اشتراک گذاشتن اطلاعات شغلی، افراد را به شغل‌های دیگری هدایت کنند که به حرفه اصلی آنها تا حدودی نزدیک است.

به خاطر داشته باشیم بر اساس آمار رسمی، بیش از ۸۰ درصد مشاغل در جایی همانند ونکوور، به صورت Hidden Job یا همان بازار کار پنهان ارائه می‌شود‌. در این زمینه بسیاری از جامعه‌های مهاجر با استفاده از ارتباط‌هایی که با هم‌وطنان خود برقرار می‌کنند، با کمال میل شغل مناسب را به آنها ارائه می‌کنند، بی‌آنکه این مشاغل را در جایی همانند وب‌سایت ویژه شغل‌یابی عرضه کنند. اتفاقی که متاسفانه در جامعه پراکنده ایرانی نمی‌افتد.

حقیقت این است که پراکندگی و بدبینی که میان ایرانیان مقیم کانادا وجود دارد، هیچ‌گاه مجالی برای گسترش دوستی‌ها و رشد جامعه ایرانی را نمی‌دهد. تا زمانی که ایرانیان ساکن، تازه ‌واردها را به چشم منبع درآمد نگاه می‌کنند و هیچ برنامه‌ای برای کمک به آنها در جهت یافتن شغل مناسب ندارند، دستیابی به نقطه‌ نظرهای مشترک برای انجام کارهای بزرگ‌تر و ایجاد جامعه‌ای پویا، ناممکن به نظر می‌رسد.